Nie tak znów odległa klęska United na Hillsborough 0-6 jest jednym z najgorszych wyników w blisko stuletniej historii Leeds United. Pięć ostatnich porażek z rzędu chwały też nie przynosi. Nie przeszkodziło to jednak prawie czterotysięcznej rzeszy fanów Leeds na przyjazd do Sheffield i głośny doping swoich ulubieńców przez 90 minut derbowej rywalizacji. Najliczniejsza w Anglii grupa „away fans” zasłużyła niewątpliwie na nagrodę i podziękowanie od swoich piłkarzy i nagrodę tę istotnie w ostatnim wyjazdowym meczu sezonu otrzymała. W porównaniu do poprzedniego meczu z Charltonem nastąpiła jedna zmiana w składzie – na lewą obronę powrócił Gaetano Berardi, co spowodowało przesunięciem Charliego Taylora do przodu i rozpoczęciem meczu przez Sharpa na ławce. Na ławce znalazł się też po raz pierwszy w tym sezonie, po ciężkiej kontuzji podczas okresu przygotowawczego Aidy White, który w ostatnim meczu rozegrał 45 minut.

Już w pierwszej minucie meczu w znakomitej sytuacji do oddania strzału znalazł się Alex Mowatt, znajdując się w sytuacji sam na sam z Westwoodem, jednak bramkarz gospodarzy obronił uderzenie pomocnika United nogą, ratując Sowy przed utratą gola. Niedługo później musiał pokazać swoje umiejętności broniąc strzał Murphy’ego. Mecz był pod kontrolą Pawi i wydawało się że jedynie kwestią czasu jest zdobycie gola przez gości. Piłkarze Sheffield jeśli strzelali to niecelnie, jednak także gracze Leeds nie potrafili stworzyć sobie już dobrych okazji do zdobycia bramki. W 35 minucie po rzucie rożnym piłkę z linii pola karnego Leeds chciał wybić Sam Byram, nogę jednak przed piłkę podłożył Lloyd Isgrove. Byram nie dostrzegł tego i kopnął gracza Wednesday, co musiało skutkować rzutem karnym, które na całkowicie niezasłużone prowadzenie zamienił chwilę później Chris Maguire. W końcówce pierwszej połowy z dobrej strony dla swojej drużyny pokazał się wychowanek United Tom Lees – najpierw gdy główkował po centrze Maguire’a i zmuszając Taylora do dużego wysiłku przy obronie tego strzału, a następnie po drugiej stronie boiska blokując uderzenie na bramkę Mowatta.

Na drugą część meczu obie drużyny wyszły bez zmian. Druga połowa nie odbiegała znacząco od pierwszej. Lekką przewagę wypracowały sobie Pawie, jednak uderzenie z dystansu Austina czy centra Mowatta z rzutu wolnego nie spowodowały dużego zagrożenia pod bramką gospodarzy. Wreszcie jednak w 57 minucie Murphy wykonywał rzut wolny z 20 metrów. Jego uderzenie zablokował mur, do piłki dopadł Morison, ale jego uderzenie także zostało powstrzymane przed obrońcę. Odbita piłka znalazła się jednak pod nogami Taylora, a jego strzał nie znalazł wreszcie drogę do siatki gospodarzy. Piłkarze Wednesday nie byli w stanie narzucić swoich warunków gry, pomimo zmian dokonywanych przez ich szkoleniowca (na murawie pojawili się – Stevie May zmieniając Jacquesa Maghomę oraz Will Keane za Lloyda Isgrove’a). W 71 minucie zmęczonego Mowatta zmienił Billy Sharp i to ta zmiana wpłynęła na losy meczu. Sharp w swoim stylu ożywił grę ofensywną Leeds. Chwilę po wejściu na boisku podał piłkę do Byrama, ten ruszył szybko środkiem boiska do przodu, wypuszczając prostopadłym podaniem Morisona. Jego uderzenie z 14 metrów wybronił Westwood, jednak napastnik Leeds przejął piłkę i z ostrego kąta umieścił ją w bramce przed oczami eksplodujących z radości fanów United. Prowadzenie 2-1 Pawie utrzymały do końca, mimo kilku strzałów z obu stron.

Po meczu Neil Redfearn pogratulował swoim zawodnikom występu, wskazując iż kontrolowali oni mecz przez 90 minut, a prowadzenie Sheffield było przypadkowe. Przeprosił też arbitra za swoją reakcję po podyktowaniu jedenastki dla gospodarzy, gdyż po obejrzeniu powtórek uznał ją za słuszną. Chwalił występ Stuarta Taylora, a także Steve’a Morisona.

Dodał, że do chwili obecnej nikt nie rozmawiał z nim na temat przedłużenia jego umowy. Wskazał, że dalsza praca w Leeds byłaby jego marzeniem, jednak sens ma ona wtedy, gdy jej celem będzie postęp i walka o awans. Do tego niezbędne będzie jednak należyte wsparcie ze strony władz klubu.

Przypomnijmy, że kontrakt Reddersa przewiduje, że do 3 maja musi zostać podjęta decyzja co do jej automatycznego przedłużenia o 12 miesięcy. Jeśli do tego nie dojdzie, Redfearn będzie mógł wrócić na stanowisko trenera Akademii. Jest to przed zakończeniem dyskwalifikacji właściciela klubu Massimo Cellino. Tymczasem w wywiadzie przed kilkoma dniami prezes klubu Andrew Umbers stwierdził, że nie będzie podejmował decyzji dotyczącej Neila Redfearna przed powrotem Cellino. Wszystko więc wskazuje na to, że Redfearn wróci do Akademii. Jeśli miałby bowiem nadal zajmować się pierwszym zespołem, warunki umowy negocjowane będą od nowa.

Dodajmy jeszcze, że po przedostatniej kolejce Leeds awansowało na 15 miejsce, jednak przed ostatnim meczem do 14 drużyny z Sheffield traci 4 punkty, więc wyżej tego sezonu nie zakończymy. Do Premier League awansował Watford. O miejsce czwarte od końca pozwalające uniknąć spadku do League One walczą drużyny Wigan, Millwall i Rotherham, któremu grę w Championship gwarantuje wygrana w ostatniej kolejce. Tyle że ostatni mecz sezonu The Millers rozegrają 2 maja na Elland Road...

SHEFFIELD WEDNESDAY – LEEDS UNITED  1 – 2 (1 – 0) 

Maguire 36 k. – C. Taylor 57, Morison 72

Wednesday: Westwood, Buxton, Semedo, Vermijl, Lees, Isgrove (Keane 64), Helan (Bus 85), Lavery, Maghoma (May 64), Maguire, Lee.

Rez. Kirkland, Nuhiu, De Havilland, Melo.

United: S Taylor, Wootton, Bamba, Cooper, Berardi, Byram, Mowatt (Sharp 70), Murphy, Austin, C Taylor, Morison.

Rez. Cairns, White, Ngoyi, Sloth, Phillips, Montenegro.

Sędzia:  R. Madley

Kartki:  Helan (Wednesday), Bamba, Murphy (United)

Widzów:  28.227 (w tym 3.998 United)