Po dłuższej przerwie wracam do opisywania dalszych losów byłych piłkarzy Leeds United. Na warsztat wezmę pomocników, a dokładniej trzech piłkarzy, którzy stanowili o sile United na przełomie XX i XXI wieku.
Na pierwszy ogień pójdzie piłkarz, który smiem twierdzić jest ulubionym zawodnikiem co najmniej kilku internautów odwiedzajacych nasza stronę internetowa (w razie czego proszę o ujawnienie się w komentarzach, ps. ja jestem pierwszy;). Mowa oczywiscie o Harrym Kewellu. Ten australijski skrzydłowy zachwycał nas swoja gra dla Leeds w latach 1995-2003, rozgrał łacznie 243 spotkania w białej koszulce, strzelił 63 bramki i zaliczył 57 asyst. W szczycie formy był wyceniany na 25 milionów funtów. W lecie 2003 roku musielismy się jednak rozstać z Harrym, który wybrał ofertę Liverpoolu i za około 5 milionów funtów (ta smieszna kwota spowodowana była oczywiscie problemami finansowymi Leeds, w opinii kibiców United to sam Kewell naciskał na transfer i przez to nie otrzymano za niego godziwej zapłaty) przeniósł się na Anfield Road. Już w pierwszym sezonie w nowych barwach Kewell jako pierwszy urodzony w Australii piłkarz uniósł puchar Ligi Mistrzów. Sam Kewell jednak nie może być zadowolony ze swojego występu w meczu finałowym, gdyż w czasie gdy przebywał na placu gry The Reds przegrywali z Milanem 3:0 i dopiero po zejsciu Australijczyka z boiska udało im się odrobić straty, doprowadzić do dogrywki i karnych, w których okazali się lepsi od włoskiego klubu. Kolejne lata dla Kewella (min. kontuzje) i Liverpoolu (niskie pozycje w lidze, brak spektakularnych triumfów) nie były już tak udane i w końcu w 2008 roku zawodnikowi podziękowano za grę. Łacznie w barwach The Reds Kewell rozegrał 138 spotkań, w których strzelił 16 bramek i zaliczył 11 asyst. W lecie 2008 roku Kewell przeniósł się do Galatasaray Stambuł. Te przenosiny wzbudziły ogromna dezaprobatę wsród kibiców Leeds United, którzy zarzucali Kewellowi przenosiny do klubu, którego kibice w kwietniu 2000 roku zamordowali dwóch fanów United. W odpowiedzi na te zarzuty Kewell zdecydował się grać w nowych barwach w koszulce z nr 19, gdyż taki nr otrzymał na poczatku swojej przygody z Leeds. Jednoczesnie Harry poinformował, że w jego opinii to nie jego nowy pracodawca odpowiada za mord z 5 kwietnia 2000 roku. W nowych barwach Kewell odzyskał formę i prezentował się bardzo dobrze. Przez 3 sezony gry dla tureckiego klubu rozegrał 90 spotkań, w których strzelił 34 bramki i zaliczył 20 asyst. Grajac w Turcji otrzymał również 2 przydomki od kibiców, oba nawiazuja do Harryego Pottera „Czarodziej Harry” i „Czarodziej z krainy Oz”. Latem zeszłego roku kiedy kontrakt Australijczyka z Galatasaray wygasł wielu kibiców Leeds myslał, że zawodnik zdecyduje się na powrót do Leeds, aby to w swoim pierwszym klubie zakończyć karierę. Faktycznie Kewell zdecydował się na powrót do korzeni, ale nie do Leeds, a do Australii, z której wyemigrował jako 13-latek. 20 sierpnia zeszłego roku Melbourne Victory zakomunikowało, że Harry Kewell podpisze trzyletni kontrakt z tym klubem. Wiadomosć ta wzbudziła ogromne zainteresowanie w Australii. Na pierwszy mecz Melbourne Victory z udziałem Kewella przyszło ponad 40 tysięcy widzów. Dotychczas dla nowego klubu Harry rozegrał 9 spotkań, w których strzelił 1 bramkę i zaliczył 1 asystę. W reprezentacji Australii Kewell rozegrał dotychczas 55 spotkań, w których zdobył 16 bramek.
Kiedy w sezonie 2003/2004 Leeds żegnało się z Premier League z klubu odeszli prawie wszyscy zawodnicy stanowiacy o sile klubu. Prawie bo było kilka wyjatków, w klubie został Gary Kelly, Lucas Radebe i … Erik Bakke. Kupiony w 1999 roku ze Sogndal norweski skrzydłowy stanowił o sile prawej flanki Leeds w okresie największej prosperity klubu. Pierwsze próby oddania Norwega do innego klubu to jego wypożyczenie w 2005 roku do Aston Villa, w barwach, której Bakke rozegrał 14 spotkań. W końcu w lecie 2006 roku kontrakt Norwega z Leeds wygasł i zawodnik musiał szukać sobie nowego klubu. Wybór padł na norweskie Brann, z którym Bakke 31 sierpnia 2006 roku podpisał kontrakt. W kontrakcie tym zawarta została klauzula, że jesli po pomocnika zgłosi się jakis duży europejski klub Bakke będzie mógł odejsć bez przeszkód. Pierwszy mecz w nowych barwach był wyjatkowo pechowy dla Erika, który po brutalnym wslizgu (atak Joakima Perssona obydwiema nogami) musiał opuscić boisko, a kontuzja, której się nabawił wykluczyła go z gry na resztę sezonu. Po wyleczeniu kontuzji Bakke rozpoczał sezon 2007 (w Norwegii gra się systemem wiosna - jesień) w rezerwach, jednak pózniej przebił się do pierwszej drużyny Brann i w 2008 roku został mianowany kapitanem swojego klubu. Ogółem w barwach Brann Bakke rozegrał 88 spotkań, w których strzelił 8 bramek. W 2011 roku były zawodnik Leeds zdecydował się przeniesć do swojego pierwszego klubu w karierze tj. zespołu Sogndal, z którym podpisał 2-letni kontrakt. W ostatnim sezonie Bakke wystapił w 17 meczach, w których zdobył 1 bramkę.
Przyznać trzeba, że Erik Bakke (obecnie 35 letni) powoli kończy profesjonalna karierę, która najwyrazniej postanowił zakończyć w swoim macierzystym klubie.
Gdy ktos mnie zapyta o najważniejsza bramkę strzelona przez piłkarza Leeds United musiałbym się zastanowić i pewnie wymieniłbym kilka, wiem jednak na pewno, że wsród nich znalazł by się gol zdobyty w meczu z Milanem, kiedy to w tylko sobie znany sposób Dida wpuscił piłkę do bramki po strzale Lee Bowyera. Ten gol pozwolił ograć Włochów i był dla Leeds przepustka do historycznych bojów w Lidze Mistrzów. W przeciwieństwie do większosci piłkarzy uciekajacych z United, niegrzeczny chłopiec jakim bez watpienia jest Lee odszedł z Leeds, nie latem 2004 roku, ale już w styczniu 2003 roku, kiedy podpisał kontrakt z West Ham United (łacznie w barwach Leeds Bowyer rozegrał 265 spotkań, w których strzelił 55 bramek). Kontrakt podpisany przez Bowyera obowiazywał tylko do końca sezonu, a po spadku WHU do niższej klasy rozgrywkowej Bowyerowi nie zaproponowano kolejnej umowy. Swoja droga przyznać trzeba, że Lee nie pograł u Młotów zbyt dużo, zaledwie 11 występów w barwach klubu z Upton Park. W lecie 2003 roku Bowyer podpisał kontrakt z Newcastle United, do którego przeniósł się jako wolny zawodnik. Przyznam szczerze, że w Championship Manager 01/02 zawsze prowadzac Leeds United miałem w srodku pola duet Lee Bowyer, Kieron Dyer, który spisywał się fenomenalnie i dzięki, tym piłkarzom zdobywałem kolejne tytuły ;) W rzeczywistosci taki duet srodkowych pomocników miało Newcastle. Jednak współpraca tych dwóch piłkarzy lepiej układała się w mojej grze komputerowej niż na boiskach Premier League. W meczu przeciwko Aston Villa Bowyer pobił się z Dyer gdyż ten nie podał mu piłki. Bowyer, jako winny zajscia został ukarany grzywna w wysokosci 30 000 funtów i skazany przez sad na kolejna grzywnę. Bowyer w Newcastle występował do końca sezonu 2005/2006, rozgrywajac dla tego klubu łacznie 98 spotkań i strzelajac 11 bramek. W lecie 2006 roku Lee wrócił do West Ham i barwy tego klubu reprezentował do stycznia 2009 roku kiedy został wypożyczony do występujacego w Championship Birmingham City (podczas swojej drugiej próby gry dla Młotów Bowyer zaliczył 49 występy, w których zdobył 5 bramek). Po zakończeniu wypożyczenia Bowyer pozostał w Birmingham, którego barwy reprezentował do końca sezonu 2010/2011, kiedy to wraz ze swoim klubem spadł z Premier League, ale również zdołał wywalczyć League Cup (łacznie w barwach Birmingham: 94 występy i 12 bramek). W lecie 2011 roku kiedy kontrakt Bowyera z Birmingham wygasł można było wyczytać informacje, że Lee negocjuje kontrakt z Leeds United. Jaka przyznał Simon Grayson porozumienie było bardzo blisko, ale ostatecznie zawodnik zdecydował się wybrać ofertę Ipswich Town, którego barwy reprezentuje do dzis. W barwach Ipswich Bowyer rozegrał dotychczas 20 spotkań, w których zdobył 2 bramki i zaliczył 2 asysty i chociaż wszystkie te spotkania rozpoczynal w pierwszej 11 to jest zawodnikiem, który jest zazwyczaj zmieniany jako pierwszy, tak przykładowo było w ostatnim meczu Ipswich przeciwko Nottingham kiedy boisko opuscił już w 41 minucie (mecz zakończył się zwycięstwem Forest 3:1).
Bowyer nie zrobił oszałamiajacej kariery w reprezentacji Anglii. Co prawda był do niej powoływany dosć często w czasie gdy jeszcze występowal w Leeds, ale dotychczas udało mu się rozegrać zaledwie 1 mecz w seniorskiej reprezentacji Lwów Albionu.
W ramach kolejnego newsa z tej serii opiszę 3 kolejnych pomocników: Stephena McPhaila, Aarona Lennona i Jamesa Milnera.
